หลักการของระบบออสโมซิสกลับ

ระบบออสโมซีสกลับ เป็นเทคโนโลยีการแยกเยื่อที่พัฒนาขึ้นในช่วงปี 1960เทคโนโลยีนี้ได้พัฒนาอย่างรวดเร็ว และถูกใช้อย่างแพร่หลายในสาขาต่างๆ เช่น การปรับน้ําให้เป็นเกลือ และการปรับเกลือให้เป็นเกลือ, การเตรียมน้ําบริสุทธิ์สูงและน้ําดื่มบริสุทธิ์และวัตถุแยกของพวกมันคือไอออนละลายและสารอินทรีย์ที่มีน้ําหนักโมเลกุลหลายร้อยหรือมากกว่า.

ผิวที่ผ่านได้แค่สารละลาย แต่ไม่ผ่านสารละลายมักเรียกว่า ผิว semipermeable ที่เหมาะสมเมื่อสารละลายและสารละลาย (หรือสองสารละลายที่มีปริมาณความเข้มข้นที่แตกต่างกัน) ถูกวางอยู่ทั้งสองด้านของผิว, วัสดุละลายบริสุทธิ์จะผ่านผ่านเยื่อครึ่งละลายโดยธรรมชาติและไหลไปทางด้านหนึ่งของสารละลาย (หรือจากสารละลายต่ําไปยังสารละลายปริมาณสูง)ปรากฏการณ์นี้เรียกว่า ออสโมซิสเมื่อกระบวนการออสโมติกถึงพื้นผิวของสารละลาย ความดันจะเกิดเพื่อแก้ไขแนวโน้มของสารละลายที่จะไหลไปสู่สารละลาย, นั่นก็คือสมดุลจะบรรลุความดันนี้เรียกว่า ความดัน osmotic ของสารละลาย.

ความดันออสโมติกขึ้นอยู่กับประเภท, ความเข้มข้นและอุณหภูมิของสารละลาย และไม่ได้เกี่ยวข้องกับเยื่อเองถ้าแรงกดภายนอกมากกว่าแรงกดออสโมติกถูกนําไปใช้กับพื้นผิวของสารละลาย, น้ํายาละลายจะไหลจากสารละลายไปทางด้านของสารละลายในทิศทางตรงข้ามกับความดันออสโมติกเดิม ปรากฏการณ์นี้เรียกว่าออสโมซิสกลับวิธีการแยกใด ๆ ที่มุ่งเน้นหรือระบายของสารละลายบนหลักการนี้โดยทั่วไปเรียกว่ากระบวนการออสโมซิสกลับ.

ออสโมซิสกลับ คือการเคลื่อนไหวการย้ายกลับของออสโมซิส โดยหลักๆถูกขับเคลื่อนโดยความดัน สารละลายถูกบังคับให้แยกออกจากสารละลายผ่านการกักตัวของเยื่อครึ่งผ่านยิ่งความเข้มข้นของสารละลายสูงขึ้น, ความดันออสโมติกจะสูงขึ้นในกระบวนการออสโมติกกลับ ความดันที่ใช้ต้องใหญ่กว่าความดันออสโมติกของสารละลายมากโดยทั่วไปหลายครั้งถึงเกือบหลายสิบครั้งภายในช่วงที่อนุญาตโดยระบบและความแข็งแกร่งผนัง

เมื่อสารละลายเกลือในน้ําเข้าสัมผัสกับผิวผิวของผิวแหลมครึ่งขัดขวาง มีชั้นของโมเลกุลน้ําถูกสับซ้อนอย่างคัดเลือกบนหน้าผิวของผิวแหลมภายใต้การกระทําของแรงกดดันออสโมซิสกลับน้ําบริสุทธิ์ไหลออกมาจากเยื่อผ่านกระบวนการหลอดเลือดดํา และน้ําบริสุทธิ์ที่สร้างการเชื่อมต่อไหลออกต่อเนื่อง

สําหรับการกําจัดสารอินทรีย์ มันเป็นส่วนหนึ่งของกลไกการกรอง ดังนั้นมันจึงเกี่ยวข้องกับน้ําหนักโมเลกุลและรูปร่างของสารอินทรีย์ ในช่วง ultrafiltrationผิวหนังที่มีขนาดรูขุมใหญ่กว่าโดยทั่วไปใช้ขนาดโปร์ของโปรง ultrafiltration คือ 2-10 นาโนเมตร ในขณะที่ขนาดโปรงของโปรง reverse osmosis คือ 0.3-2 นาโนเมตร

ดังนั้น การกรองเยื่อออสโมซิสกลับ สามารถกําจัดแบคทีเรียต่าง ๆ ได้ดีกว่า เช่นแบคทีเรียเล็กที่สุด "Pseudomonas aeruginosa" (3000×10-10M)สามารถกรองไวรัสหวัดหวัดหวัด (800×10-10M), ไพโรเจน (10-500×10-10m) และไวรัสอื่น ๆ